In het Westen is de beloning van werknemers ontstaan uit arbeidersbewegingen en heeft zijn wortels in de vroege Europese handelsgilden. De kern van de werknemerscompensatie is het vervangen van inkomen en het bieden van medische dekking wanneer de werknemer gewond raakt tijdens het werk of ziek wordt als gevolg van de aard van het werk. In de geschreven geschiedenis bestond de erkenning van arbeidersrechten al in de middeleeuwen, zoals geïllustreerd door de boerenopstand in Engeland in de 14e eeuw, die werd versneld door economische tegenspoed als gevolg van de Zwarte Dood en hoge belastingen. Hoewel destijds illegaal, waren de ideeën over collectieve onderhandelingen en vakbonden aan het gisten en braken ze af en toe uit als ludditische rellen tijdens de industriële revolutie in de 18e eeuw. Een grotere cohesie moest wachten tot de 19e eeuw voordat deze op gang kwam, op welk punt de socialistische ideeën van Karl Marx vaste voet begonnen te krijgen. In het begin van de 20e eeuw werden de rechten van werknemers vastgelegd in de Internationale Arbeidsorganisatie, die later werd opgenomen in de Verenigde Naties.
Het gewoonterecht verplicht de werkgever om te zorgen voor een veilige werkomgeving, veilig gereedschap en adequate hulp om de werknemer niet te overbelasten. Momenteel is werknemerscompensatie een soort verzekering die de rechten van werknemers en werkgevers in evenwicht houdt. Concreet ontvangt de werknemer voordelen, doorgaans loonvervanging en medische kosten, in ruil voor het opgeven van het recht om de werkgever aan te klagen wegens nalatigheid, ongeacht de schuld. Idealiter worden claims beoordeeld door een onpartijdige commissie voor werknemerscompensatie, die financieel onafhankelijk is en geen banden heeft met speciale belangengroepen.
Tegenwoordig omvat een werknemerscompensatieraad de veiligheid van werknemers in het algemeen en is deze in de meeste landen van de ontwikkelde wereld onder verschillende formaten aanwezig. In sommige landen, zoals Japan en Brazilië, worden de functies van een werknemerscompensatieraad overgenomen door de overheid. In Brazilië wordt een onafhankelijke compensatiecommissie voor werknemers vervangen door het door de overheid gerunde Nationale Sociale Verzekeringsinstituut, een algemene sociale verzekering die alle standaarduitkeringen dekt, plus een werkloosheidsverzekering en ziektekostenverzekeringen. Het systeem wordt gefinancierd door bijdragen van zelfstandigen, werknemers en werkgevers volgens een vast schema. Wat Japan betreft, heeft de werknemerscompensatieraad de vorm van een Labor Standards Office dat een arbeidsverzekering beheert die bestaat uit een werkloosheidsverzekering en een ongevallenverzekering.
Het Duitse systeem, het Workers Compensation Institute, is een prototype geworden voor andere Europese landen en wordt gefinancierd door werkgevers, waarbij de overheid bijdraagt namens bepaalde groepen individuen, zoals studenten. Zelfstandigen kunnen zich via vrijwillige bijdragen aanmelden voor de verzekering. Duitsland kent een terugkeer naar werkpercentage van 90%; wekelijkse loonvervanging en uitgebreide medische voordelen kunnen echter doorgaan totdat het individu in aanmerking komt voor ouderdomszekerheid. Het succes van de Duitse werknemersverzekering kan te danken zijn aan het feit dat deze gepaard gaat met robuuste omscholings- en verbeteringsprogramma's voor beroepsvaardigheden.
Brazilië, Japan en Duitsland zijn voorbeelden van werknemerscompensatie die zich richt op verzekeringen. De Verenigde Staten, die over het algemeen meer litigieus zijn, hebben hun focus op de bescherming van werkgevers behouden. Elke staat heeft een bestuur dat toezicht houdt op de activiteiten van publieke en private rechten die werknemerscompensatie bieden. De afzonderlijke staten voerden aan dat het verplichten van werkgevers om een schadeverzekering voor werknemers zonder schuld af te sluiten in strijd was met het beroep dat werkgevers doen op een eerlijk proces volgens de wet. In 1917 besloot het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten dat juridische stappen voor werkgevers konden plaatsvinden in aanwezigheid van verplichte compensatiewetgeving voor werknemers.
In de meeste staten ontvangen werknemers medische uitkeringen voor werkgerelateerde verwondingen en ziekten. Als werkgevers echter afzien van het verzekeringsplan en als een werknemer nalatigheid kan bewijzen, kan een werknemer een rechtszaak aanspannen en een vergoeding ontvangen die hoger is dan de voordelen die door de werknemersvergoeding worden geboden. Werkgevers die zich niet hebben aangemeld, rapporteerden een grotere werknemerstevredenheid over hun beloning en minder kosten in verband met het verstrekken van de compensatie. Dat gezegd zijnde blijft het te weinig melden van werkgerelateerde verwondingen een probleem in de Verenigde Staten. Werknemers vrezen dat hun werkgevers wraak zullen nemen als de werknemer een arbeidsongeval meldt en zelf de medische rekeningen zal betalen of een beroep zal doen op particuliere of openbare ziektekostenverzekeringen. Het resultaat is hoe dan ook negatief voor de werknemer en de zorgverzekeraar. De meeste geschillen over compensatie van werknemers worden nu buiten het processysteem doorverwezen naar administratieve instanties en worden informeel opgelost.
Net als in de Verenigde Staten legde het Verenigd Koninkrijk de nadruk op de bescherming van de werkgever. Er is op zichzelf geen compensatiecommissie voor werknemers en alle gezondheidskwesties die verband houden met het werk worden beheerst door de Health and Safety Executive. Met uitzondering van de civiele werknemers zijn alle werknemers gedekt door de verplichte werkgeversaansprakelijkheidsverzekering van hun werkgever. Om een uitkering te ontvangen, moet een werknemer bewijzen dat de werkgever wettelijk verplicht is een vergoeding te betalen. Tegen het einde van de 19e eeuw herzag de wet de verplichting van de werknemer om uitsluitend te bewijzen dat het letsel of de ziekte tijdens het werk plaatsvond.
In socialistische landen als Zweden valt 90% van de werknemers onder collectieve arbeidsovereenkomsten en wordt er weinig regelgeving toegepast op werkgevers. Het resultaat is een evenwichtige autonomie, ideaal voor vrije onderhandelingen aan beide kanten. De werknemerscompensatieraad is een verplicht nationaal programma dat nauw verbonden is met het nationale veiligheidsprogramma. Werknemers die niet onder de buitenfoutverzekering vallen, kunnen een werkgever aanklagen voor schadevergoeding. Gezien het hoge aantal inschrijvingen bij de nationale werknemersverzekeringen wordt deze koers echter zelden gevolgd.
In andere delen van de wereld bestaat er geen compensatiecommissie voor werknemers, of wordt de wetgeving met betrekking tot het recht van werknemers op compensatie ongelijkmatig toegepast. Werknemers in snel evoluerende economieën, zoals India en China, lopen een bijzonder risico omdat industrieën over het algemeen niet gereguleerd zijn en ziektekostenverzekeringen vaak alleen dekking bieden voor zorg in het ziekenhuis. Voor de meeste werknemers in de wereld kan een handicap of letsel zelfs resulteren in catastrofale medische rekeningen en een afdaling in armoede voor het huishouden.
Samenvattend:** ondanks de goede bedoelingen van de Internationale Arbeidsorganisatie bestaat er geen mondiale standaardisatie met betrekking tot een werknemerscompensatieraad. Het concept van werknemerscompensatie kwam voort uit arbeiderscoalities en werd uiteindelijk wetgeving die een evenwicht probeerde te bereiken tussen de rechten van werknemers en werkgevers. Hoe het concept zich in individuele landen ontwikkelde, hing af van de mate waarin arbeiders zich konden organiseren en de mate waarin de overheid de arbeiders steunde.